Praca Kierowcy

marecki10

U S T A W A
z dnia 16 kwietnia 2004 r.

o czasie pracy kierowców

Rozdział 1
Przepisy ogólne

Art. 1.
Ustawa określa:
1) czas pracy kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy;
2) obowiązki pracodawców w zakresie wykonywania przewozów drogowych;
3) zasady stosowania norm dotyczących okresów prowadzenia pojazdów,
obowiązkowych przerw w prowadzeniu i gwarantowanych okresów odpoczynku,
określonych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3820/85/EWG z dnia 20 grudnia
1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących
się do transportu drogowego[2] oraz Umową Europejską dotyczącą pracy załóg
wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR), sporządzoną w Genewie
dnia 1 lipca 1970 r. (Dz.U. z 1999 r. Nr 94, poz. 1087), zwaną dalej
"Umową AETR".

Art. 2.
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) transport drogowy transport drogowy w rozumieniu ustawy z dnia 6
września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 125, poz. 1371, z późn.
zm.)[3];
2) przewóz drogowy przewóz drogowy w rozumieniu rozporządzenia nr
3820/85/EWG;
3) przewóz regularny przewóz regularny w rozumieniu ustawy z dnia 6
września 2001 r. o transporcie drogowym;
4) stanowisko pracy kierowcy:
a) siedzibę pracodawcy, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje
obowiązki, oraz inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę,
w szczególności filie, przedstawicielstwa i oddziały,
b) pojazd, który kierowca prowadzi,
c) każde inne miejsce, w którym kierowca wykonuje czynności związane z
wykonywanymi przewozami drogowymi;
5) tydzień okres pomiędzy godziną 00.00 w poniedziałek i godziną 24.00 w
niedzielę.

Art. 3.
Przepisy ustawy nie naruszają postanowień zawartych w rozporządzeniu nr
3820/85/EWG i Umowie AETR.

Art. 4.
W zakresie nieuregulowanym ustawą stosuje się przepisy ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 994, z późn. zm.)[4].

Rozdział 2
Czas pracy kierowców zatrudnionych na podstawie stosunku pracy

Art. 5.
Przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie do kierowców zatrudnionych na
podstawie stosunku pracy, jeżeli przepisy innych ustaw nie stanowią inaczej.

Art. 6.
1. Czasem pracy kierowcy jest czas od rozpoczęcia do zakończenia pracy, która
obejmuje wszystkie czynności związane z wykonywaniem przewozu drogowego, w
szczególności:
1) prowadzenie pojazdu;
2) załadowywanie i rozładowywanie oraz nadzór nad załadunkiem i wyładunkiem;
3) nadzór oraz pomoc osobom wsiadającym i wysiadającym;
4) czynności spedycyjne;
5) obsługę codzienną pojazdów i przyczep;
6) inne prace podejmowane w celu wykonania zadania służbowego lub
zapewnienia bezpieczeństwa osób, pojazdu i rzeczy;
7) niezbędne formalności administracyjne;
FPRIVATE "TYPE=PICT;ALT=Cool" utrzymanie pojazdu w czystości.
2. Czasem pracy kierowcy jest również czas poza przyjętym rozkładem czasu
pracy, w którym kierowca pozostaje na stanowisku pracy kierowcy w gotowości
do wykonywania pracy, w szczególności podczas oczekiwania na załadunek lub
rozładunek, których przewidywany czas trwania nie jest znany kierowcy przed
wyjazdem albo przed rozpoczęciem danego okresu.
3. Do czasu pracy kierowcy wlicza się przerwę w pracy trwającą 15 minut, którą
pracodawca jest obowiązany wprowadzić, jeżeli dobowy wymiar czasu pracy
kierowcy wynosi co najmniej 6 godzin.

Art. 7.
Do czasu pracy kierowcy nie wlicza się:
1) czasu dyżuru, jeżeli podczas dyżuru kierowca nie wykonywał pracy;
2) nieusprawiedliwionych postojów w czasie prowadzenia pojazdu;
3) dobowego nieprzerwanego odpoczynku;
4) przerwy w pracy, o której mowa w art. 16 ust. 1.

Art. 8.
Dla celów rozliczania czasu pracy i ustalania uprawnienia do wynagradzania za
pracę w godzinach nadliczbowych, przez dobę należy rozumieć 24 kolejne godziny,
poczynając od godziny, w której kierowca rozpoczyna pracę zgodnie z
obowiązującym go rozkładem czasu pracy.

Art. 9.
1. Czasem dyżuru jest czas, w którym kierowca pozostaje poza normalnymi
godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy wynikającej z umowy o pracę
w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym przez pracodawcę.
2. Do czasu dyżuru zalicza się przerwy przeznaczone na odpoczynek, o których
mowa w art. 13 i 28.
3. W przypadku gdy pojazd jest prowadzony przez dwóch lub więcej kierowców,
czas nieprzeznaczony na kierowanie pojazdem jest czasem dyżuru.
4. Czas dyżuru nie może być wliczany do przysługującego kierowcy dobowego
nieprzerwanego odpoczynku. Wykorzystywanie dobowego odpoczynku w pojeździe w
sposób określony w art. 14 ust. 1 nie może być traktowane jako czas dyżuru.
5. Za czas dyżuru, o którym mowa w ust. 1, z wyjątkiem dyżuru pełnionego w
domu, kierowcy przysługuje czas wolny od pracy w wymiarze odpowiadającym
długości dyżuru, a w razie braku możliwości udzielenia czasu wolnego
wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką
godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został
wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania 60% wynagrodzenia.
6. Za czas dyżuru, o którym mowa w ust. 2 i 3, kierowcy przysługuje
wynagrodzenie w wysokości określonej w przepisach o wynagradzaniu obowią
zujących u danego pracodawcy, nie niższe jednak niż w wysokości połowy
wynagrodzenia określonego w ust. 5.

Art. 10.
1. Okresy pozostawania do dyspozycji oznaczają okresy, inne niż przerwy i czas
odpoczynku, podczas których kierowca nie jest obowiązany pozostawać na
stanowisku pracy kierowcy, będąc jednocześnie w gotowości do rozpoczęcia albo
kontynuowania prowadzenia pojazdu albo wykonywania innej pracy. Okresy
pozostawania do dyspozycji obejmują w szczególności czas, w którym kierowca
towarzyszy pojazdowi transportowanemu promem lub pociągiem, czas oczekiwania
na przejściach granicznych oraz w związku z ograniczeniami w ruchu drogowym.
2. Okresy pozostawania do dyspozycji poza rozkładem czasu pracy zalicza się do
czasu dyżuru.
3. W przypadku gdy kierowca, do którego stosuje się zadaniowy czas pracy, nie
wypracował dobowego wymiaru czasu pracy, okresy, o których mowa w ust. 1,
zalicza się do czasu pracy w wymiarze 8 godzin, a w pozostałym zakresie do
czasu dyżuru.

Art. 11.
1. Czas pracy kierowcy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40
godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy, w przyjętym okresie
rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 1
i 3-5.
2. Rozkłady czasu pracy kierowcy są ustalane na okresy nie krótsze niż 2
tygodnie, z zastrzeżeniem art. 19.

Art. 12.
1. Tygodniowy czas pracy kierowcy, łącznie z godzinami nadliczbowymi, nie może
przekraczać przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym
nieprzekraczającym 4 miesięcy.
2. Tygodniowy czas pracy, o którym mowa w ust. 1, może być przedłużony do 60
godzin, jeżeli średni tygodniowy czas pracy nie przekroczy 48 godzin w
przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy.
3. Wymiar czasu pracy określony w ust. 1 i 2 obowiązuje także kierowcę
zatrudnionego u więcej niż jednego pracodawcy.

Art. 13.
1. Po sześciu kolejnych godzinach pracy kierowcy przysługuje przerwa
przeznaczona na odpoczynek w wymiarze nie krótszym niż 30 minut, w przypadku
gdy liczba godzin pracy nie przekracza 9 godzin oraz w wymiarze nie krótszym
niż 45 minut, w przypadku gdy liczba godzin pracy wynosi więcej niż 9 godzin.
Przerwa może być dzielona na okresy krótsze trwające co najmniej 15 minut
każdy, wykorzystywane w trakcie sześciogodzinnego czasu pracy lub
bezpośrednio po tym okresie.
2. Przerwy określone w ust. 1 oraz art. 28 ulegają skróceniu o przerwę, o
której mowa w art. 6 ust. 3.

Art. 14.
1. W każdej dobie kierowcy przysługuje prawo do co najmniej 11 godzin
nieprzerwanego odpoczynku. Dobowy odpoczynek może być wykorzystany w
pojeździe, jeżeli pojazd znajduje się na postoju i jest wyposażony w miejsce
do spania.
2. W każdym tygodniu kierowcy przysługuje prawo do co najmniej 35 godzin
nieprzerwanego odpoczynku. Tygodniowy nieprzerwany odpoczynek obejmuje
odpoczynek dobowy, o którym mowa w ust. 1, przypadający w dniu, w którym
kierowca rozpoczął odpoczynek tygodniowy.

Art. 15.
1. Do kierowców zatrudnionych w transporcie drogowym mogą być stosowane
rozkłady czasu pracy, w których jest dopuszczalne przedłużenie wymiaru czasu
pracy do 10 godzin na dobę, a do pozostałych kierowców do 12 godzin na dobę -
w ramach systemu równoważnego czasu pracy.
2. W systemie równoważnego czasu pracy wymiar czasu pracy przedłużony w
poszczególnych dniach jest równoważony skróconym czasem pracy w innych dniach
lub dniami wolnymi od pracy.
3. Okres rozliczeniowy nie może być dłuższy niż 1 miesiąc, z zastrzeżeniem ust.
4 i 5.
4. W szczególnie uzasadnionych przypadkach okres rozliczeniowy może być
przedłużony, nie więcej jednak niż do 3 miesięcy.
5. Przy pracach uzależnionych od pory roku lub warunków atmosferycznych okres
rozliczeniowy może być przedłużony, nie więcej jednak niż do 4 miesięcy.

Art. 16.
1. Do kierowców zatrudnionych w transporcie drogowym może być stosowany, w
szczególnie uzasadnionych przypadkach, system przerywanego czasu pracy według
z góry ustalonego rozkładu, przewidującego nie więcej niż jedną przerwę w
pracy w ciągu doby, trwającą nie dłużej niż 5 godzin. W przypadku gdy
kierowca wykonuje przewozy regularne, przerwa może trwać nie dłużej niż 6
godzin, jeżeli dobowy wymiar czasu pracy nie przekracza 7 godzin.
2. Za czas przerwy, o której mowa w ust. 1, kierowcy przysługuje prawo do
wynagrodzenia w wysokości połowy wynagrodzenia, o którym mowa w art. 9 ust.
5; podczas przerwy kierowca może swobodnie dysponować swoim czasem.
3. Przy ustalaniu rozkładu czasu pracy w systemie przerywanego czasu pracy
stosuje się przepisy dotyczące przerw przeznaczonych na odpoczynek, chyba że
przerwa przewidziana w ustalonym rozkładzie czasu pracy następuje nie później
niż po upływie okresu, po którym kierowcy przysługuje przerwa przeznaczona na
odpoczynek.
4. System przerywanego czasu pracy może być stosowany również w przypadku
wykonywania niezarobkowego przewozu drogowego przewozu na potrzeby własne w
rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

Art. 17.
Do kierowców zatrudnionych w transporcie drogowym może być stosowany, w
przypadkach uzasadnionych rodzajem wykonywanych przewozów lub ich szczególną
organizacją, zadaniowy czas pracy, w którym zadania przewozowe ustala pracodawca
w takim wymiarze, aby mogły być wykonane w ramach czasu pracy określonego w art.
11 oraz z uwzględnieniem przepisów dotyczących przerw przeznaczonych na
odpoczynek i okresów odpoczynku. Rozkład czasu pracy w okresie wykonywania
danego zadania przewozowego ustala kierowca.

Art. 18.
1. Systemy i rozkłady czasu pracy oraz przyjęte okresy rozliczeniowe czasu
pracy ustala się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy albo w
obwieszczeniu, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub
nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy.
2. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, a także
pracodawca, u którego zakładowa organizacja związkowa nie wyraża zgody na
ustalenie lub zmianę systemów i rozkładów czasu pracy oraz okresów
rozliczeniowych czasu pracy, może stosować okresy rozliczeniowe określone
w art. 15 ust. 3-5 po uprzednim zawiadomieniu właściwego inspektora pracy.
3. System przerywanego czasu pracy, o którym mowa w art. 16, wprowadza się w
układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy, a u pracodawcy, u którego
nie działa zakładowa organizacja związkowa w umowie o pracę.

Art. 19.
W uzasadnionych przypadkach w ramach systemu równoważnego czasu pracy, o którym
mowa w art. 15, dopuszcza się stosowanie przerywanego czasu pracy określonego w
art. 16, według z góry ustalonego rozkładu czasu pracy oraz z uwzględnieniem
przepisów o obowiązkowym dobowym odpoczynku; rozkład czasu pracy powinien
obejmować okres co najmniej miesiąca.

Art. 20.
1. Praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także
praca wykonywana ponad dobowy przedłużony wymiar czasu pracy, wynikający z
obowiązującego kierowcę systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w
godzinach nadliczbowych.
2. Praca w godzinach nadliczbowych jest dopuszczalna w razie:
1) sytuacji i zdarzeń wymagających od kierowcy podjęcia działań dla ochrony
życia lub zdrowia ludzkiego oraz mienia albo usunięcia awarii;
2) szczególnych potrzeb pracodawcy.
3. Liczba godzin nadliczbowych przepracowanych przez kierowcę w związku z
okolicznościami określonymi w ust. 2 pkt 2 nie może przekroczyć 260 godzin w
roku kalendarzowym.
4. W układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy albo w umowie o pracę,
jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest
obowiązany do ustalenia regulaminu pracy, można ustalić inną liczbę godzin
nadliczbowych w roku kalendarzowym niż określona w ust. 3, z zastrzeżeniem
art. 12.

Art. 21.
W przypadku gdy praca jest wykonywana w porze nocnej przez co najmniej 4
godziny, czas pracy kierowcy nie może przekraczać 10 godzin w danej dobie.

Art. 22.
Przepisy art. 12 ust. 2 i 3, art. 13, art. 21 oraz art. 24 pkt 2 nie mają
zastosowania do kierowców prowadzących pojazdy wymienione w art. 29 ustawy oraz
w art. 4 rozporządzenia nr 3820/85/EWG.

Art. 23.
W zakresie norm określających czas pracy, obowiązkowe przerwy przeznaczone na
odpoczynek w czasie dnia pracy oraz odpoczynek dobowy i tygodniowy, układy
zbiorowe pracy mogą przewidywać wyższe normy minimalne oraz niższe normy
maksymalne, niż przewiduje to ustawa.

Rozdział 3
Obowiązki pracodawcy

Art. 24.
Pracodawca jest obowiązany:
1) poinformować kierowców o obowiązujących ich przepisach z zakresu czasu
pracy, w sposób przyjęty u danego pracodawcy oraz
2) uzyskać od kierowcy oświadczenie na piśmie o wymiarze zatrudnienia albo o
niepozostawaniu w zatrudnieniu u innego pracodawcy.

Art. 25.
1. Ewidencję czasu pracy, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art.
2981 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, pracodawca prowadzi dla
kierowców, niezależnie od stosowanego systemu czasu pracy i sposobu
wynagradzania za godziny nadliczbowe i za pracę w porze nocnej, w rozliczeniu
dobowym, tygodniowym i przyjętym okresie rozliczeniowym.
2. Ewidencję czasu pracy, o której mowa w ust. 1, pracodawca udostępnia
kierowcy na jego wniosek.

Art. 26.
Warunki wynagradzania kierowców nie mogą przewidywać składników wynagrodzenia,
których wysokość jest uzależniona od liczby przejechanych kilometrów lub ilości
przewiezionego ładunku, jeżeli ich stosowanie wpłynęłoby na pogorszenie
bezpieczeństwa jazdy.

Rozdział 4
Zasady stosowania norm dotyczących okresów prowadzenia pojazdów,
obowiązkowych przerw w prowadzeniu i gwarantowanych okresów odpoczynku
określonych rozporządzeniem nr 3820/85/EWG oraz Umową AETR

Art. 27.
1. Okresy przerw w prowadzeniu pojazdu, o których mowa w art. 7 ust. 1 i 2
rozporządzenia nr 8320/85/EWG i w art. 7 ust. 1 i 2 Umowy AETR, zalicza się
do czasu dyżuru, o którym mowa w art. 9.
2. Okresy odpoczynku, o których mowa w art. 8 ust. 1, 2 i 7 rozporządzenia nr
8320/85/EWG i w art. 8 ust. 1, 2 i 7 Umowy AETR, nie mogą być traktowane jak
czas dyżuru, o którym mowa w art. 9.
3. Okresy przerw w prowadzeniu pojazdu, o których mowa w art. 7 ust. 1 i 2
rozporządzenia nr 8320/85/EWG i w art. 7 ust. 1 i 2 Umowy AETR, w części
obejmującej 15 minut, wlicza się do czasu pracy kierowcy na warunkach
określonych w art. 6 ust. 3.
4. Do kierowców, którzy wykorzystali przerwy w prowadzeniu pojazdu przeznaczone
na odpoczynek, zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 8320/85/EWG i
art. 7 ust. 1 i 2 Umowy AETR, nie stosuje się przerwy, o której mowa w art.
13 ust. 1.
5. Do kierowców, którzy wykorzystali okres odpoczynku, o którym mowa w art. 8
ust. 1-3 rozporządzenia nr 8320/85/EWG i w art. 8 ust. 1-3 Umowy AETR, nie
stosuje się odpoczynku, o którym mowa w art. 14.

Art. 28.
Stosownie do art. 7 ust. 3 rozporządzenia nr 3820/85/EWG, w przewozach
regularnych może być stosowana przerwa trwająca nie krócej niż 30 minut po
okresie prowadzenia pojazdu nieprzekraczającym 4 godzin, jeżeli przerwa trwająca
powyżej 30 minut zakłócałaby miejski ruch uliczny, a kierowca nie ma możliwości
wykorzystania pozostałych 15 minut w ciągu czterech i pół godziny prowadzenia
pojazdu przed przerwą 30-minutową.

Art. 29.
Stosownie do art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 3820/85/EWG i art. 3 ust. 2
rozporządzenia nr 3821/85/EWG[5] wyłącza się ze stosowania wymienionych
rozporządzeń na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej kategorie pojazdów, o
których mowa w art. 13 ust. 1 lit. b-k rozporządzenia nr 3820/85/EWG.

Art. 30.
1. Stosownie do art. 13 ust. 2 rozporządzenia nr 3820/85/EWG, minister właściwy
do spraw transportu może udzielić:
1) po upoważnieniu przez Komisję Europejską, zwolnienia od stosowania
postanowień rozporządzenia w przypadku operacji transportowych
wykonywanych w wyjątkowych okolicznościach;
2) w nagłych przypadkach czasowego zwolnienia od stosowania postanowień
rozporządzenia na okres nieprzekraczający 30 dni; o udzielonym zwolnieniu
minister właściwy do spraw transportu niezwłocznie powiadamia Komisję Euro
pejską.
2. Minister właściwy do spraw transportu informuje o udzielonym zwolnieniu w
drodze obwieszczenia, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej "Monitor Polski".

Art. 31.
1. Kierowca, który w określonych dniach nie prowadził pojazdu albo prowadził
pojazd, do którego nie mają zastosowania przepisy rozporządzenia
nr 3820/85/EWG, na żądanie osoby uprawnionej do przeprowadzenia kontroli
przedstawia zaświadczenie, które powinno zawierać w szczególności następujące
dane: imię i nazwisko kierowcy, okres, którego dotyczy, wskazanie przyczyny
nieposiadania wykresówek, o których mowa w art. 15 ust. 7 rozporządzenia
nr 3821/85/EWG, miejsce i data wystawienia, podpis pracodawcy.
2. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1, pracodawca wystawia i wręcza kierowcy
przed rozpoczęciem przez kierowcę przewozu drogowego. W przypadku gdy
kierowca w określonych dniach nie prowadził pojazdu w trakcie wykonywania
danego zadania przewozowego, pracodawca niezwłocznie wystawia i przekazuje
zaświadczenie na żądanie osoby uprawnionej do przeprowadzenia kontroli.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy osobiście
wykonującego przewozy drogowe, z tym że przedsiębiorca przedkłada stosowne
oświadczenie.

Rozdział 5
Przepisy końcowe

Art. 32.
Traci moc ustawa z dnia 24 sierpnia 2001 r. o czasie pracy kierowców (Dz.U. Nr
123, poz. 1354, z 2002 r. Nr 155, poz. 1286 oraz z 2003 r. Nr 149, poz. 1452).

Art. 33.
Ustawa wchodzi w życie z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa
w Unii Europejskiej.

_______________________________
[1] Niniejsza ustawa wdraża dyrektywy 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących
czynności w trasie w zakresie transportu drogowego (Dz.Urz. WE L 80 z
23.03.2002).
[2] (Dz.Urz. WE L 370 z 31.12.1985)
Dane dotyczące ogłoszenia aktw prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w
niniejszej ustawie - z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa
w Unii Europejskiej - dotyczą ogłoszenia tych aktw w Dzienniku Urzędowym Unii
Europejskiej - wydanie specjalne.
[3] Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 25, poz.
253, Nr 89, poz. 804 i Nr 199, poz. 1671 oraz z 2003 r. Nr 137, poz. 1302, Nr
149, poz. 1452 i Nr 211, poz. 2050.
[4] Zmiany tekstu jednolitego ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 1998 r. Nr 106,
poz. 668 i Nr 113, poz. 717, z 1999 r. Nr 99, poz. 1152, z 2000 r. Nr 19, poz.
239, Nr 43, poz. 489, Nr 107, poz. 1127 i Nr 120, poz. 1268, z 2001 r. Nr 11,
poz. 84, Nr 28, poz. 301, Nr 52, poz. 538, Nr 99, poz. 1075, Nr 111, poz.
1194, Nr 123, poz. 1354, Nr 128, poz. 1405 i Nr 154, poz. 1805, z 2002 r. Nr
74, poz. 676, Nr 135, poz. 1146, Nr 196, poz. 1660, Nr 199, poz. 1673 i Nr
200, poz. 1679 oraz z 2003 r. Nr 166, poz. 1608 i Nr 213, poz. 2081.
[5] Rozporządzenie Rady (EWG) nr 38285 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie
urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz.Urz. WE L 370 z
31.12.1985).